Τι είναι η Ομοιοπαθητική; Η Ομοιοπαθητική είναι μια τελείως φυσική μέθοδος θεραπείας, η οποία θεραπεύει μόνιμα, ήπια και χωρίς παρενέργειες. Η Ομοιοπαθητική στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις και αποκαθιστώντας την διαταραγμένη του υγεία.

Ποιές ασθένειες θεραπεύει η Ομοιοπαθητική Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει οξείες και χρόνιες νόσους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα της ανθρώπινης παθολογίας. Στο παρακάτω διάγραμμα αναφέρονται ενδεικτικά ορισμένες ασθένειες και καταστάσεις στις οποίες μπορεί να φανεί πολύτιμη η ομοιοπαθητική ιατρική. Τι είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα; Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ουσίες που προέρχονται από την φύση (φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης), και παρασκευάζονται με φυσικό τρόπο και δεν έχουν καμία σχέση με τα χημικά φάρμακα. Ενεργούν πάνω σε ολόκληρο τον οργανισμό, ενισχύοντας τον αμυντικό του μηχανισμό με αποτέλεσμα την θεραπεία και ανανέωση του οργανισμού και κατά συνέπεια την εξαφάνιση των επί μέρους συμπτωμάτων. ομοιοπαθητικά φάρμακαΤα ομοιοπαθητικα φαρμακα διατίθενται σε πολλά φαρμακεία και είναι αναγνωρισμένα από τον Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994, σύμφωνα με τη σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία.                                   ΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ-ΑΛΛΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ.   Πολλοί ασθενείς ρωτούν αν τα φάρμακά μας μπορούν να λαμβάνονται παράλληλα με κλασικά φάρμακα ή εάν πρέπει να διακόψουν όλα τα φάρμακα που παίρνουν ώστε να αφήσουν,κατά κάποιο τρόπο, ελεύθερο το πεδίο στην ομοιοπαθητική. Τέτοιες απόψεις έρχονται σε αντίθεση με όλα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα που αποδεικνύουν πως κάθε δραστική ουσία ενεργεί σε συγκεκριμένα και εξειδικευμένα σημεία δράσης. Φαίνεται πως αυτό ισχύει και στην περίπτωση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Επομένως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι διατηρούν τη δραστικότητά τους ακόμα και παρουσία άλλων φαρμάκων. Στην πράξη, συχνά δεν μπορούμε να διακόψουμε μία αγωγή με κλασικά φάρμακα που έχει ξεκινήσει πριν από μήνες ή και χρόνια. Αυτό ισχύει για παράδειγμα, στην αντιυπερτασική, αντικαταθλιπτική, αντιεπιληπτική αγωγή και σε μερικές περιπτώσεις αντιπηκτικής αγωγής. Ωστόσο, όλες αυτές οι καταστάσεις προσφέρονται για ομοιοπαθητική αγωγή. Εξάλλου, η κλινική πείρα δείχνει πως τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι πολύ αποτελεσματικά, αφού συχνά επιτρέπουν τον περιορισμό ή και τη διακοπή της αλλοπαθητικής αγωγής. Εξίσου συχνά συμβαίνει και το αντίστροφο: ο ασθενής, ενώ βρίσκεται σε ομοιοπαθητική αγωγή, εμφανίζει κάποια οξεία πάθηση που δικαιολογεί τη λήψη αλλοπαθητικών φαρμάκων. Αυτό μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί που αντιμετωπίζεται ομοιοπαθητικά για επαναλαμβανόμενες ρινοφαρυγγίτιδες και βρογχίτιδες. Σε έντονη παρόξυνση της κατάστασης, δικαιολογείται πλήρως η προσωρινή χρήση αντιβίωσης, χωρίς ωστόσο να διακοπεί η ομοιοπαθητική αγωγή υποστρώματος.               Μία ξεχωριστή περίπτωση: η κορτιζόνη. Για την κορτιζόνη και τα άλλα φάρμακα της ίδιας οικογένειας (κορτικοειδή) δεν ισχύουν τα παραπάνω. Οι ουσίες αυτές φαίνεται πως μειώνουν σημαντικά την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής αγωγής. Εντούτοις, τα δύο είδη αγωγής πρέπει να συνδυάζονται για ένα και μόνο λόγο: για να μετριάζονται οι παρενέργειες των κορτικοειδών.                                                                                                                                       H ομοιοπαθητική,γνήσια επιστήμη της ίασης,μνημονεύεται συχνά,αλλά λίγοι ξέρουν πραγματικά σε τι συνίσταται.Όμως, η θεραπευτική αυτή μέθοδος ,που δημιουργήθηκε από τον Χάνεμαν στα τέλη του 18ου αιώνα,βασίζεται όχι μόνο σε συγκεκριμένη άποψη για την υγεία  και για την κατάσταση ισορροπίας που τη συνοδεύει ,αλλά και σε αυστηρά θεωρητικά και πειραματικά θεμέλια. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να εισχωρήσουμε κυριολεκτικά στον κόσμο αυτού του θεραπευτικού συστήματος,ώστε να αντιληφθούμε τόσο τη συμβολή του,όσο και τα πεδία εφαρμογής του.Όμως η διάδοση αυτής της νέας ιατρικής προσκρούει σε βίαιες επικρίσεις ,που προέρχονται από τους θιασώτες της "κλασικής" δυτικής ιατρικής . Γνωρίζει επιτυχίες από τη μια χώρα στην άλλη, όπως μαρτυρούν τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Αμερικής.                                                                                                                                                                         Οι μεγάλες αρχές της ομοιοπαθητικής Η ουσία της ομοιοπαθητικής εκτέθηκε το 1810 από τον Χάνεμαν στο έργο του Όργανο της ορθολογικής θεραπευτικής τέχνης και συνοψίζεται σε μερικές σημαντικές ιδέες: Κάθε ασθενής αποτελεί προσωπική περίπτωση της νόσου από την οποία πάσχει. Αυτή η εξατομικευμένη περίπτωση περιγράφεται με βάση τα συμπτώματα που εμφανίζονται από την αρχή της ασθένειάς του. Οι θεραπευτικές ιδιότητες κάθε φαρμάκου δεν γίνονται γνωστές παρά μόνο με την πειραματική χορήγησή του στον υγιή άνθρωπο. Το φάρμακο που θα χορηγηθεί είναι εκείνο που τα πειραματικά συμπτώματά του πλησιάζουν περισσότερο προς τα φυσικά συμπτώματα του ασθενούς. Δεν πρέπει να χορηγείται παρά μόνο ένα φάρμακο κάθε φορά, και πρέπει να δυναμοποιείται σε υψηλό βαθμό. Ο γιατρός χορηγεί φάρμακα ,αλλά είναι ταυτόχρονα  και υγιεινολόγος,δηλαδή πρέπει να αφιερώνεται τόσο στη βελτίωση της υγείας και την πρόληψη των ασθενειών , όσο και στη θεραπεία τους.                                                                 Πονοκέφαλος Πάρτε μια γερή δόση έντασης, προσθέστε έναν πιασμένο αυχένα, παιδιά που ουρλιάζουν, και μποτιλιάρισμα στον δρόμο. Ανακατέψτε καλά με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Το αποτέλεσμα: Πονοκέφαλος. Υπάρχουν πολλών ειδών πονοκέφαλοι,αλλά οι πονοκέφαλοι έντασης (ή τάσεως) είναι οι πιο συνηθισμένοι. Προκαλούνται όταν συσφίγγονται οι μύες του κεφαλιού. Υπάρχει, επίσης, ο λεγόμενος αθροιστικός πονοκέφαλος, που είναι πολύ επώδυνος και περιορίζεται στη μία πλευρά του κεφαλιού. Η χειρότερη μορφή πονοκεφάλων είναι οι ημικρανίες, που μπορεί να διαρκέσουν ολόκληρες ώρες, και οφείλονται σε διάφορα αίτια, από αντιδράσεις σε τροφές μέχρι αλλαγές της βαρομετρικής πίεσης. Οι φυσικές θεραπείες που συνιστώ και που θα τις εφαρμόσετε σε συνδυασμό με ιατρική φροντίδα και με την έγκριση του γιατρού σας , μπορεί να προλάβουν ή να ανακουφίσουν τον πονοκέφαλο.                         Ανθοθεραπεία     ‘Όταν ένας φίλος είναι άρρωστος, ή αναρρώνει από εγχείρηση, ή πενθεί για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η πρώτη μας αντίδραση είναι να του στείλουμε λουλούδια. Χάρη στα λαμπερά τους χρώματα και στο υπέροχο άρωμά τους, τα λουλούδια ασκούν θεραπευτική επίδραση όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα όπως αρρώστιες, κόπωση ή πεσμένη ψυχική διάθεση. ‘Όμως για τους εναλλακτικούς θεραπευτές, η επίδραση των λουλουδιών προχωρά πολύ πέρα από την απλή διέγερση των αισθήσεων. Για όποιον ασκεί τη λεγόμενη ανθοθεραπεία, ένα σύστημα φυσικής ιατρικής που χρησιμοποιεί «ανθοϊάματα» παρασκευασμένα από άνθη φυτών και δέντρων, τα λουλούδια είναι ένα ήπιο μέσο της φύσης για την αγωγή και πρόληψη των ασθενειών. Η σύγχρονη παράδοση της ανθοθεραπείας οφείλεται στον Άγγλο γιατρό Έντουαρντ Μπαχ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο δρ Μπαχ ανακάλυψε ότι πολλοί ασθενείς του εμφάνιζαν διάφορα συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα πριν εκδηλωθούν σωματικές παθήσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος, συνηθισμένος στην έμφαση που δίνει η δυτική ιατρική στα συμπτώματα, μπορεί να παραξενευτεί με την ιδέα ότι κάποια συναισθήματα, όπως η θλίψη και άλλα, μπορούν να προκαλέσουν ακμή, καούρες ή και χειρότερα συμπτώματα. Τώρα που οι επιστημονικές μελέτες απέδειξαν τη σύνδεση ανάμεσα στο συναισθηματικό στρες και τις καρδιοπάθειες, ο κόσμος αρχίζει να αναγνωρίζει και να σέβεται την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο σώμα και τον νου. Πώς λειτουργούν τα ανθοϊάματα; Αν και δεν γνωρίζουμε ακόμη με ποιόν ακριβώς τρόπο λειτουργούν τα ανθοϊάματα, μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι οι ουσίες αυτές διεγείρουν τον εγκέφαλο και τον υποχρεώνουν να ελκύει νευροχημικές ουσίες που αλλάζουν ορισμένα συναισθήματα όπως ο φόβος, ο θυμός και το άγχος. Ως αποτέλεσμα, λένε, ενισχύεται η έμφυτη αυτοθεραπευτική ικανότητα του σώματος. Τι να Περιμένετε Αν κάποιοι, συνηθισμένοι στη γρήγορη δράση των συμβατικών φαρμάκων, αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν ανθοϊάματα, θα χρειαστούν υπομονή. Οι περισσότεροι βλέπουν αποτελέσματα σε 1 εως 12 εβδομάδες, ανάλογα με την ευαισθησία του ατόμου και το είδος της συναισθηματικής δυσκολίας. Τονίζω ότι τα ανθοϊάματα δεν δίνουν γρήγορες λύσεις. Για παράδειγμα, αν υποφέρετε από αϋπνία, με ένα υπνωτικό χάπι θα κοιμηθείτε σε μερικά λεπτά-όμως, τίποτα δε σας εγγυάται ότι δε θα έχετε το ίδιο πρόβλημα το επόμενο βράδυ. Αν πάρετε το σωστό ανθοϊαμα, χτυπάτε το βαθύτερο αίτιο του προβλήματος. Ίσως χρειαστούν μερικές εβδομάδες, αλλά οι πιθανότητες για μια μακροπρόθεσμη λύση είναι πολύ μεγαλύτερες. Η ήπια δράση κάνει τα ανθοϊάματα ιδανικά για οικιακή χρήση. Σε αντίθεση με πολλά φάρμακα, τα ανθοϊάματα δεν είναι εθιστικά. Μπορείτε να τα παίρνετε για όσο διάστημα χρειάζεται, μέχρι να νιώσετε ότι οι συναισθηματικές δυσκολίες έχουν επιλυθεί.                                                             Στόχος η θεραπεία κυρίως του ασθενούς και λιγότερο της ασθένειας. Στην ομοιοπαθητική, θεραπεία δεν σημαίνει εξάλειψη των συμπτωμάτων. Ένα σύμπτωμα  δεν είναι παρά ένδειξη της διακοπής μιας ισορροπίας. Επομένως είναι ανώφελο να το εξαφανίσουμε, εκτός αν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ή αν είναι αφόρητο. Η ομοιοπαθητική κινητοποιεί τις δυνάμεις αντίδρασης του ατόμου. Είναι θεραπεία που η δράση της βασίζεται στην ανταπόκριση του οργανισμού. Μετά τη λήψη ενός φαρμάκου, τα αποτελέσματα εξακολουθούν να εκδηλώνονται για κάποιο χρονικό διάστημα, όπως ένας δορυφόρος όταν τεθεί σε τροχιά συνεχίζει την πορεία του. Μπορεί λοιπόν να πει κανείς ότι η ομοιοπαθητική θεραπευτική έχει ως στόχο τη συνολική θεραπεία του ασθενούς και όχι μόνο της ασθένειας. Αυτή η θεραπεία περνάει από τη βελτίωση του «εδάφους», που διαφέρει σημαντικά από το ένα άτομο στο άλλο (έτσι, σε περίπτωση επιδημίας γρίπης, άλλος προσβάλλεται και άλλος όχι), της ενέργειας και του ηθικού. Θεωρείται ότι επιτεύχθηκε όταν το άτομο, απαλλαγμένο από ασθένεια, αισθάνεται διαρκή ευεξία ,ψυχική και σωματική, για 2 ή περισσότερα χρόνια. Με αυτή την έννοια η ομοιοπαθητική μπορεί να θεωρηθεί ως προληπτική ιατρική. Στόχος της είναι η αποφυγή της εμφάνισης νέων εκδηλώσεων της ίδιας διαταραχής ισορροπίας, με τη θεραπεία κυρίως της διαταραχής αυτής και λιγότερο των εκδηλώσεών της.